Biografija orkestra
Trubači Dejana Jevđića
Trubački orkestar Dejana Jevđića formiran je u decembru 2000. godine. Tadašnji sastav brojao je ukupno 9 članova, a veliku pomoć i podršku u samom formiraju orkestra pružio je Miladin Jovanović, trubač iz Sirogojna.
U porodici Jevđić trubaštvo je višedecenijska tradicija.
Još Dejanov pradeda, Joviša Jevđić (1892.-1966.) svirao je trubu. Bio je jedan od najstarijih trubača u Zapadnoj Srbiji. U I svetskom ratu bio je trubač, a trubu je svirao i pre nego što je otišao u rat.
Posle drugog svetskog rata u Jevđićima je trubu nastavio da svira Jovišin sin, a Dejanov deda, Ljubo Jevđić (1932-2002), najbolja druga truba. Poznati trubač Boško Ostojić često je govorio: „Ljubo, da mi je samo jednom da mi sviraš drugu trubu“.
Nakon Ljuba, trube se latio i njegov sin, a Dejanov otac, Aco Jevđić (1958.). Aco Jevđić ima tri sina, Dejana (1980.), Slobodana (1982.) i Branka (1985.). Prvi se za trubu se zainteresovao Dejan i počeo pomalo da uči uz dedu Ljuba. Zanimljivo je da su do sada svi pomenuti sviraju filigorne.
Kada su devedesetih godina prošlog veka počeli Dejan, Slobodan i Branko, Dejan je nasledio pradedu, dedu i oca i počeo da svira filigornu, Slobodan polubas a Branko bubanj.
Tako su trojica braće Jevđić uz pomoć Miladina Jovanovića iz Sirogojna formirali orkestar i počeli sa javnim nastupima.
Pred širokim auditorijomum prvi put su se pojavili u Požegi, na manifestaciji „Vidovdanske trube“ koja je revijalnog karaktera. Odmah zatim nastupili su i na takmičenju trubača Zapadne srbije na Zlatiboru u julu 2001. godine, gde su osvojili nagradu „Zlatiborska pletenica“ za najizvornije muziciranje.
Odmah nakon toga orkestar je nastavio sa nastupima i postajao je sve popularniji. Retko koji vikend je bio slobodan a dešavalo se da u toku meseca sviraju i preko 20 dana.
Orkestar ima raznovrstan repertoar, od starih izvornih pesama i kola do novokomponovane narodne muzike, kao i muzike drugih podneblja Srbije , prvenstveo južna i istočna Srbija.
Stasavanje orkestra trajalo je nekoliko godina, i osećao se sve veći napredak, a krajem 2004. godine u orkestar dolazi i Milovan Babić, legenda srpske trube koji je do tada osvojio sve moguće trubačke nagrade.
Od tada orkestar još više napreduje. Tako su 2005. godine izdali su svoj prvi CD u izdanju PGP RTS, više puta nastupali na RTS i drugim televizijama. Iste godine na takmičenju trubača Zapadne Srbije na Zlatiboru, osvajaju „Zlatiborsku pletenicu“ za najizvornije muziciranje i nagradu za najbolji bariton, te se kvalifikuju za nastup u Guči.
Takođe 2005. godine, na takmičenju za zlatnu trubu Republike Srpske u Banjaluci osvajaju Zlatnu trubu.
Tokom 2006. godine orkestar Dejana Jevđića napuštaju dvojica braće, Slobodan i Branko i prelaze u drugi orkestar. Međutim, od tada Dejanov orkestar postaje još popularniji a naročito od kada kod njega dolaze trojica poznatih trubača.
Njemu se pridružuje Dragan Lazović Gongo, sin legendarnog trubača Svetozara Lazovića Gonga, Boban Matović i Miloš Marković.
Svetozar Lazović Gongo (1952.-2001.) je istinska legenda srpske trube, priznat od svih muzičkih kritičara, proglašen za majstora trube, osvajač svih trubačkih nagrada. Njegov sin Dragan, nastavio je očevim stopama, 2000. godine osvojio je Zlatnu trubu u Guči a 2006. godine rasformirao orkestar i pridružio se orkestru Dejana Jevđića.